In de traditie van de meeste etnische groepen in Noord Ghana krijgt een kind op de achtste dag na de geboorte zijn of haar naam. Zo ook bij de Dagomba’s in Tamale en bij de Gonja’s, waar Mary toe behoort. Hoewel ik de naam (volgens nederlandse gewoonte) wel direct na de geboorte aan mijn ouders, zussen en grootouders vertelt had, bleek het niet niet eens zo lastig om de naam ruim een week voor me te houden.
Het vergt trouwens heel wat voorbereiding, zo’n naming ceremony , ook wel ‘outdooring’ genoemd. Ingredienten kopen op de markt en eten koken voor alle bezoekers (in ons geval ruim 300), rondgaan om mensen uit te nodigen, een liturgie samenstellen, overleggen met de predikant. En dat in een week die al vermoeiend genoeg is door grotendeels slapeloze nachten. Toch is deze ceremonie in de Ghanese cultuur een ideaal welkom voor een pasgeboren kind. Zowel in traditionele, islamitische als christelijke kring wordt het groots gevierd met her en der wat verschillen in de uitvoering van de ceremonie.
Het voordeel van een naming ceremony is bovendien dat je geen geboortekaartjes nodig hebt om de naam van het kind bekend te maken, de kerkelijke gemeente het kind op deze manier meteen in haar midden welkom heet en al het bezoek op één dag komt. Hoewel de naming ceremony de eerste week extra vol en druk maakte, was het een geslaagde dag waarop alle gebruikelijke activiteiten bij de geboorte van een kind in één keer afgehandeld waren. Nu tijd vinden om wat uit te rusten èn te genieten van onze zoon die vanaf deze dag de naam Albert draagt.
