woensdag 26 oktober 2011
Een zondag in Nyarizee
Het dorp Nyarizee ligt enkele kilometers buiten de stad Tamale. De meeste inwoners zijn moslim of volgen de lokale traditionele religie. Ook is er een kleine christelijke gemeente die onderdeel is van de 'Presbyterian Church of Ghana'. Bekijk het filmpje 'Een zondag in Nyarizee' onder het kopje Film.
maandag 17 oktober 2011
Foto's van 'Nyarizee' en 'Peace workshop'
In het fotoalbum staan een aantal nieuwe foto's. Deze zijn genomen in de 'Presbyterian Church' in Nyarizee. Ik ga een aantal keer per maand voor in deze gemeente. In een ander mapje staan enkele foto's van een 'peace workshop' op ons trainingscentrum. Hieraan namen moslims en christenen deel. Ook waren een aantal jongeren van de verschillende politieke partijen aanwezig. De sprekers waren zowel christenen als moslims.
donderdag 21 juli 2011
Een CDA-achtig congres
Vorige week zaterdag was het een belangrijke dag voor het NDC, de partij van de huidige Ghanese president John Atta Mills. Het partijcongres waarop de NDC-presidentskandidaat voor de verkiezingen van 2012 werd gekozen, werd op CDA-achtige wijze de hele dag live uitgezonden op televisie. Het congres zelf was bovendien bijna even spannend en minstens even rommelig als het beruchte CDA-congres van vorig jaar.
Op de dag voorafgaand aan het congres verzamelden de NDC-vertegenwoordigers uit Tamale en omstreken zich tegenover de ingang van het trainingscentrum om samen af te reizen naar de stad waar het congres zou plaatsvinden. Gedurende de dag groeide het aantal in NDC-kleuren uitgedoste auto's, bussen en mensen op het terrein tegenover het centrum. Aanhangers van de twee kandidaten voor het presidentskandidaatschap zongen liederen om het hardst.
De twee kandidaten, preseident Mills en mevrouw Konadu Rawlings, hebben zich de afgelopen weken veel in het openbaar laten zien. De campagne kenmerkte zich door veel gescheld van de kant van Konadu Rawlings, in het bijzonder van haar man, voormalig president Jerry Rawlings. J.J. Rawlings kwam in 1979 voor het eerst aan de macht via een militaire staatsgreep, waarna een aantal van zijn politieke tegenstanders om het leven werden gebracht. In 1992 organiseerde Rawlings democratische verkiezingen, waaraan hij zelf meedeed met het door hem opgezette NDC. Rawlings won de verkiezingen en werd ook voor een tweede termijn verkozen. Als first lady maakte Konadu zich hard voor vrouwenrechten in Ghana, waarvoor ze veel erkenning heeft gekregen. Na Rawlings was het NPP, de tweede grote partij van het land, acht jaar aan de macht. In 2008 nam Atta Mills het presidentsstokje vreedzaam weer over. Rawlings speelt achter de schermen nog een belangrijke rol in de Ghanese politiek en binnen het NDC. Hij heeft de afgelopen jaren veel geruziet met NPP-president Kuffuor en heeft nu openlijk kritiek op zijn partijgenoot Mills. Mills, die de bijnaam 'Pastor John' heeft, omdat hij telkens elke speech God dankt en vaak in de kerk te vinden is, is volgens hem een 'softy' en een verrader van de partij. Ghana heeft meer 'power' nodig. Nu heeft hij zijn vrouw naar voren geschoven om het tegen Pastor John op te nemen. Hoewel Rawlings, zeker in het noorden van het land, nog veel aanhangers heeft, vragen velen zich af of Ghana klaar is voor een eerste vrouwelijke president. Bovendien lijkt een deel het geschreeuw van Rawlings inmiddels ook zat.
Het congres begint met een christelijk en een islamitisch gebed, zoals veel offieciele bijeenkomsten in Ghana. Daarna volgt de ene gospelartiest na de ander. Om half 4 is het tijd voor het stemmen. De televisiecommentatoren benadrukken dat deze dag veel kan betekenen voor de richting die het NDC, en daarmee Ghana, opgaat. Na drie uur zijn de stemmen van alle ruim 2500 stemgerechtigde congresgangers geteld en maakt de kiescommissie de uitslag bekend: 96,9% van de stemmen voor Mills en 3,1% van de stemmen voor mevrouw Rawlings. Rawlings en zijn vrouw geven Mills een vluchtige hand en druipen binnen een minuut na de uitslag als slechte verliezers af. Het NDC heeft gekozen en steunt haar president. Ghana lijkt het rumoerige Rawlingstijdperk achter zich te willen laten en geen probleem te hebben met een 'softe' president die zich tot God richt.
Op de dag voorafgaand aan het congres verzamelden de NDC-vertegenwoordigers uit Tamale en omstreken zich tegenover de ingang van het trainingscentrum om samen af te reizen naar de stad waar het congres zou plaatsvinden. Gedurende de dag groeide het aantal in NDC-kleuren uitgedoste auto's, bussen en mensen op het terrein tegenover het centrum. Aanhangers van de twee kandidaten voor het presidentskandidaatschap zongen liederen om het hardst.
De twee kandidaten, preseident Mills en mevrouw Konadu Rawlings, hebben zich de afgelopen weken veel in het openbaar laten zien. De campagne kenmerkte zich door veel gescheld van de kant van Konadu Rawlings, in het bijzonder van haar man, voormalig president Jerry Rawlings. J.J. Rawlings kwam in 1979 voor het eerst aan de macht via een militaire staatsgreep, waarna een aantal van zijn politieke tegenstanders om het leven werden gebracht. In 1992 organiseerde Rawlings democratische verkiezingen, waaraan hij zelf meedeed met het door hem opgezette NDC. Rawlings won de verkiezingen en werd ook voor een tweede termijn verkozen. Als first lady maakte Konadu zich hard voor vrouwenrechten in Ghana, waarvoor ze veel erkenning heeft gekregen. Na Rawlings was het NPP, de tweede grote partij van het land, acht jaar aan de macht. In 2008 nam Atta Mills het presidentsstokje vreedzaam weer over. Rawlings speelt achter de schermen nog een belangrijke rol in de Ghanese politiek en binnen het NDC. Hij heeft de afgelopen jaren veel geruziet met NPP-president Kuffuor en heeft nu openlijk kritiek op zijn partijgenoot Mills. Mills, die de bijnaam 'Pastor John' heeft, omdat hij telkens elke speech God dankt en vaak in de kerk te vinden is, is volgens hem een 'softy' en een verrader van de partij. Ghana heeft meer 'power' nodig. Nu heeft hij zijn vrouw naar voren geschoven om het tegen Pastor John op te nemen. Hoewel Rawlings, zeker in het noorden van het land, nog veel aanhangers heeft, vragen velen zich af of Ghana klaar is voor een eerste vrouwelijke president. Bovendien lijkt een deel het geschreeuw van Rawlings inmiddels ook zat.
Het congres begint met een christelijk en een islamitisch gebed, zoals veel offieciele bijeenkomsten in Ghana. Daarna volgt de ene gospelartiest na de ander. Om half 4 is het tijd voor het stemmen. De televisiecommentatoren benadrukken dat deze dag veel kan betekenen voor de richting die het NDC, en daarmee Ghana, opgaat. Na drie uur zijn de stemmen van alle ruim 2500 stemgerechtigde congresgangers geteld en maakt de kiescommissie de uitslag bekend: 96,9% van de stemmen voor Mills en 3,1% van de stemmen voor mevrouw Rawlings. Rawlings en zijn vrouw geven Mills een vluchtige hand en druipen binnen een minuut na de uitslag als slechte verliezers af. Het NDC heeft gekozen en steunt haar president. Ghana lijkt het rumoerige Rawlingstijdperk achter zich te willen laten en geen probleem te hebben met een 'softe' president die zich tot God richt.
Rawlings en zijn vrouw Konadu tijdens het congres
zaterdag 11 juni 2011
dinsdag 7 juni 2011
Crisis bij de buren
Hoewel het 7-uurjournaal op de Ghanese publieke zender GTV een vol uur duurt, besteedt het slechts een minuut of 4 aan internationaal nieuws. De gemiddelde Ghanees is over het algemeen dan ook weinig op de hoogte van wat er in de rest van de wereld gebeurt. Er zijn echter uitzonderingen. Zo volgen veel mannen de Europese voetbalcompetities, vooral de Britse Premier Leauge, op de voet. Ook kennen ze de namen van de meeste spelers van het Nederlands elftal. Toen vorige week zaterdagavond een luid gejuich losbarste rond het trainingscentrum, was het duidelijk dat er gescord was in de Champions-League-finale tussen Barcelona en Manchester United.
Op een andere manier dringt ook het nieuws over het conflict in buurland Ivoorkust door. Sinds het conflict oplaaide worden er posters verspreid waarop de stand van zaken door middel van foto's in beeld wordt gebracht. Deze posters worden in kraampjes op straat verkocht en hangen verspreid door de stad. Posters zijn in Ghana een veelgebruikte manier om politieke of andere gebeurtenissen in beelden samen te vatten. Naast deze posters zijn de gevolgen van de gebeurtenissen in Ivoorkust ook direct merkbaar voor Ghanezen. Er is een stroom vluchtelingen op gang gekomen die tijdelijk onderdak vinden in Ghana en Liberia. Dit raakt ook Mary's familie. Haar zus Sarah, tante en nicht wonen met hun families al jaren in Abidjan, de grootste stad in Ivoorkust en het centrum van de gevechten tussen de volgelingen van de twee presidentskandidaten Gbagbo en Ouattara. Omdat het leger van president Gbagbo het vaak voorzien had op islamitische migranten uit de West-Afrikaanse buurlanden, was het ook voor Mary's familieleden niet langer veilig. Met een aantal andere families zijn zij de grensrivier de Volta overgestoken naar Bole, de plaats waar Mary en haar familie vandaan komen. Hier wachten ze het einde van het geweld af.
Bij een bezoek aan Bole, afgelopen weekend, horen we hun verhalen en bespreken we de situatie aan de hand van een poster over de arrestatie van Gbagbo. De meesten staan achter Ouattara, omdat hij moslim is, maar vooral omdat Gbagbo zich zo misdragen heeft. De poster laat de bloedige details zien van doodgeschoten en onthoofde mensen in de straten van Abidjan. Niemand lijkt het een probleem te vinden dat ook de kinderen meekijken. Mary's nichtje Mariam van 7 kijkt aandachtig naar de poster en weet wel waarom iedereen voor Ouattara is:"Kijk dan! Hij heeft een hele mooie blanke vrouw!"
Nu er een eind aan het geweld lijkt te zijn gekomen, bereiden zus Sarah en de anderen zich voor om weer terug te keren naar Abidjan. Sarah is het geweld van de afgelopen jaren in Abidjan echter zat en heeft deze periode gebruikt om een extra kamer te bouwen bij het huis van Mary's moeder in Bole. Als ze haar zaken in Abidjan op orde heefts, zal ze zo snel mogelijk weer terugkomen naar Ghana. De anderen zullen hun leven in Abidjan weer oppakken. Ze hopen en bidden dat er nu een rustige tijd aanbreekt in Ivoorkust.
Op een andere manier dringt ook het nieuws over het conflict in buurland Ivoorkust door. Sinds het conflict oplaaide worden er posters verspreid waarop de stand van zaken door middel van foto's in beeld wordt gebracht. Deze posters worden in kraampjes op straat verkocht en hangen verspreid door de stad. Posters zijn in Ghana een veelgebruikte manier om politieke of andere gebeurtenissen in beelden samen te vatten. Naast deze posters zijn de gevolgen van de gebeurtenissen in Ivoorkust ook direct merkbaar voor Ghanezen. Er is een stroom vluchtelingen op gang gekomen die tijdelijk onderdak vinden in Ghana en Liberia. Dit raakt ook Mary's familie. Haar zus Sarah, tante en nicht wonen met hun families al jaren in Abidjan, de grootste stad in Ivoorkust en het centrum van de gevechten tussen de volgelingen van de twee presidentskandidaten Gbagbo en Ouattara. Omdat het leger van president Gbagbo het vaak voorzien had op islamitische migranten uit de West-Afrikaanse buurlanden, was het ook voor Mary's familieleden niet langer veilig. Met een aantal andere families zijn zij de grensrivier de Volta overgestoken naar Bole, de plaats waar Mary en haar familie vandaan komen. Hier wachten ze het einde van het geweld af.
Bij een bezoek aan Bole, afgelopen weekend, horen we hun verhalen en bespreken we de situatie aan de hand van een poster over de arrestatie van Gbagbo. De meesten staan achter Ouattara, omdat hij moslim is, maar vooral omdat Gbagbo zich zo misdragen heeft. De poster laat de bloedige details zien van doodgeschoten en onthoofde mensen in de straten van Abidjan. Niemand lijkt het een probleem te vinden dat ook de kinderen meekijken. Mary's nichtje Mariam van 7 kijkt aandachtig naar de poster en weet wel waarom iedereen voor Ouattara is:"Kijk dan! Hij heeft een hele mooie blanke vrouw!"
Nu er een eind aan het geweld lijkt te zijn gekomen, bereiden zus Sarah en de anderen zich voor om weer terug te keren naar Abidjan. Sarah is het geweld van de afgelopen jaren in Abidjan echter zat en heeft deze periode gebruikt om een extra kamer te bouwen bij het huis van Mary's moeder in Bole. Als ze haar zaken in Abidjan op orde heefts, zal ze zo snel mogelijk weer terugkomen naar Ghana. De anderen zullen hun leven in Abidjan weer oppakken. Ze hopen en bidden dat er nu een rustige tijd aanbreekt in Ivoorkust.
'Welcome Mr. President!'
In de avond van 10 april 2011 kom ik aan op de luchthaven van Accra, de hoofdstad van Ghana. De herkenbare tropische geur en drukkende warmte komen me tegemoet als ik uit het vliegtuig stap. Mary staat me bij de uitgang van het vliegveld op te wachten. Tijdens de autorit naar ons guesthouse door nachtelijk Accra besef ik dat ik weer in Ghana ben, maar deze keer voor een lange tijd.
Een week later zetten we onze reis voort naar Tamale, in het noorden van het land. Een tocht van zo'n 14 uur, die ik de afgelopen jaren vaak gemaakt heb. Onderweg zien we het landschap veranderen van tropisch regenwoud naar savanne met her en der een boom. Als de zon al enkele uren onder is, komen de lichten van Tamale in zicht. De grote moskee in het centrum is verlicht en goed zichtbaar als we de stad binnenrijden. Even later bereiken we ons einddoel; het Presbyterian Lay Training Centre aan de rand van Tamale.
Sinds vorige week wonen wij op het terrein van het trainingscentrum. Langzamerhand brengen we ons huis op orde en raken we gewend aan onze nieuwe omgeving. Mary pakt aar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis van Tamale weer op en ik begin mee te draaien in het werk op het trainingscentrum.
Op een zondag, vlak na onze aankomst in Tamale, kwam president Atta Mills op bezoek in de stad. Grote spandoeken met 'Welcome Mr. President!' sierden het stadscentrum. Toen we na de kerkdienst op weg naar huis waren, kwamen we bij het ziekenhuis vast te zitten in het verkeer. Het leger had de doorgaande wegen afgezet vanwege de komst van de president. Hij zou het nieuwe ziekenhuis in aanbouw komen bezichtigen. Dit ziekenhuis wordt in samenwerking met de nederlandse overheid gebouwd. Omdat de meeste politieke en economische centra zich in het zuiden van het land bevinden, is een bezoek van de president aan het noorden een zeldzame aangelegenheid. Dit bezoek leek dan ook een reden te hebben; de verkiezingen zijn in aantocht. Vanaf vorige week is de campagne voor het presidentskandidaatschap binnen de verschillende partijen van start gegaan. Tamale is een belangrijke stad voor het NDC, de partij van president Mills. Nadat groepen NDC-jongeren in Tamale zich tegen een beslissing van de president hadden gekeerd en voor onrust in de stad hadden gezorgd, wist de president niet hoe snel hij in Tamale moest zijn om te laten zien dat hij er nog steeds is voor de inwoners van de stad. Aan de juichende stoet jongeren met vlaggen te zien, werd het gebaar op prijs gesteld.
Inmiddels is de rust wedergekeerd, zijn de wegen weer vrij en zijn de vlaggen en spandoeken opgeborgen. Omdat het regenseizoen op het punt staat aan te breken, heeft het trainingscentrum een rustige periode. De meeste deelnemers aan de cursussen en trainingen zijn boeren, die nu volop begonnen zijn met het gereed maken van akkers en het zaaien van gewassen als rijst en mais. Ik kan deze periode goed gebruiken om het centrum te leren kennen en mijn nieuwe taken op te pakken.
Een week later zetten we onze reis voort naar Tamale, in het noorden van het land. Een tocht van zo'n 14 uur, die ik de afgelopen jaren vaak gemaakt heb. Onderweg zien we het landschap veranderen van tropisch regenwoud naar savanne met her en der een boom. Als de zon al enkele uren onder is, komen de lichten van Tamale in zicht. De grote moskee in het centrum is verlicht en goed zichtbaar als we de stad binnenrijden. Even later bereiken we ons einddoel; het Presbyterian Lay Training Centre aan de rand van Tamale.
Sinds vorige week wonen wij op het terrein van het trainingscentrum. Langzamerhand brengen we ons huis op orde en raken we gewend aan onze nieuwe omgeving. Mary pakt aar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis van Tamale weer op en ik begin mee te draaien in het werk op het trainingscentrum.
Op een zondag, vlak na onze aankomst in Tamale, kwam president Atta Mills op bezoek in de stad. Grote spandoeken met 'Welcome Mr. President!' sierden het stadscentrum. Toen we na de kerkdienst op weg naar huis waren, kwamen we bij het ziekenhuis vast te zitten in het verkeer. Het leger had de doorgaande wegen afgezet vanwege de komst van de president. Hij zou het nieuwe ziekenhuis in aanbouw komen bezichtigen. Dit ziekenhuis wordt in samenwerking met de nederlandse overheid gebouwd. Omdat de meeste politieke en economische centra zich in het zuiden van het land bevinden, is een bezoek van de president aan het noorden een zeldzame aangelegenheid. Dit bezoek leek dan ook een reden te hebben; de verkiezingen zijn in aantocht. Vanaf vorige week is de campagne voor het presidentskandidaatschap binnen de verschillende partijen van start gegaan. Tamale is een belangrijke stad voor het NDC, de partij van president Mills. Nadat groepen NDC-jongeren in Tamale zich tegen een beslissing van de president hadden gekeerd en voor onrust in de stad hadden gezorgd, wist de president niet hoe snel hij in Tamale moest zijn om te laten zien dat hij er nog steeds is voor de inwoners van de stad. Aan de juichende stoet jongeren met vlaggen te zien, werd het gebaar op prijs gesteld.
Inmiddels is de rust wedergekeerd, zijn de wegen weer vrij en zijn de vlaggen en spandoeken opgeborgen. Omdat het regenseizoen op het punt staat aan te breken, heeft het trainingscentrum een rustige periode. De meeste deelnemers aan de cursussen en trainingen zijn boeren, die nu volop begonnen zijn met het gereed maken van akkers en het zaaien van gewassen als rijst en mais. Ik kan deze periode goed gebruiken om het centrum te leren kennen en mijn nieuwe taken op te pakken.
(V.l.n.r.: de grote moskee van Tamale, Mary aan het werk in het ziekenhuis, het nieuwe ziekenhuis in aanbouw, het trainingscentrum (PLTC))
donderdag 12 mei 2011
Judgement Day
Midden in de stad staat een enorm billboard dat ons wijst op de dag des oordeels. Je kunt er niet omheen. Het bord waarschuwt ons dat we nog een ruime week hebben. Tot de 21ste om precies te zijn. Volgens de makers van het bord valt de dag des oordeels exact te berekenen naar aanleiding van bijbelse gegevens. Omdat voor God 1 dag als duizend jaar is menen de rekenaars een aantal getallen rond de zondvloed met duizend jaar te moeten vermenigvuldigen om zo tot het exacte moment van 'Judgement Day' te komen. Het is vijf voor twaalf (!), laat het billboard ons weten. Ik ben benieuwd...
maandag 28 februari 2011
Een reis op het ritme van de drums
Kort geleden kwam het reisboek Ghana... een reis op het ritme van de drums uit; geschreven door Ada Rosman-Kleinjan, die samen met haar echtgenoot in 2010 een reis door Ghana maakte. Ik had het boek al zien liggen bij familieleden die zich voorbereiden op een reis naar Ghana en kreeg enkele weken geleden een exemplaar opgestuurd van de schrijfster. Het is een leuk geschreven boek dat je aan de sfeer van Ghana laat snuiven. De mensen en situaties die Ada Rosman beschrijft zijn herkenbaar voor wat je tegenkomt wanneer je Ghana bezoekt. De schrijfster verhaalt over de reis die zij maakt langs voor mij bekende plaatsen als Accra, Cape Coast, Kumasi, Tamale en Mole National Park. Ze laat daarbij zien dat ze zich goed ingelezen heeft in de geschiedenis en cultuur van het land (hoewel de onafhankelijkheidsdatum niet klopt). Het is een geschikt boek om op een luchtige manier eens iets van Ghana te proeven en handig boek om te lezen tijdens de voorbereiding van een reis naar Ghana. Veel van w
at de schrijfster op haar eerste reis in Ghana tegenkomt, zul je ook ontmoeten. De manier waarop het openbaar vervoer beschreven is, moedigt je als (toekomstig) reiziger in Ghana aan je Nederlandse begrip van reizen maar beter thuis te laten. Meedrijvend met Afrikaanse flow kom je er ook wel.
Ghana... een reis op het ritme van de drums is via verschillende (internet)boekhandels verkrijgbaar. Bestel je het echter rechtstreeks bij de schrijfster (email: wombatboeken76@hotmail.com, website: http://www.adarosman.nl/) en vermeld je daarbij mijn naam of webpagina, dan doneert zij € 3,- van ieder boek aan Stichting Comfort.
Ghana... een reis op het ritme van de drums
Ada Rosman-Kleinjan
ISBN: 9789080753280
€ 16,50
at de schrijfster op haar eerste reis in Ghana tegenkomt, zul je ook ontmoeten. De manier waarop het openbaar vervoer beschreven is, moedigt je als (toekomstig) reiziger in Ghana aan je Nederlandse begrip van reizen maar beter thuis te laten. Meedrijvend met Afrikaanse flow kom je er ook wel.Ghana... een reis op het ritme van de drums is via verschillende (internet)boekhandels verkrijgbaar. Bestel je het echter rechtstreeks bij de schrijfster (email: wombatboeken76@hotmail.com, website: http://www.adarosman.nl/) en vermeld je daarbij mijn naam of webpagina, dan doneert zij € 3,- van ieder boek aan Stichting Comfort.
Ghana... een reis op het ritme van de drums
Ada Rosman-Kleinjan
ISBN: 9789080753280
€ 16,50
donderdag 17 februari 2011
Gastenverblijf
In het fotoalbum staan een aantal nieuwe foto's van ons huis en gastenverblijf. Hieronder één van de gastenkamers.
maandag 14 februari 2011
The witches of Gambaga
Morgen vindt op de Britse ambassade in Accra de premiére van de documentaire The witches of Gambaga plaats. Deze film is gemaakt door de Ghanees-Britse filmmaakster Yaba Badou en heeft al een aantal prijzen gewonnen. De documentaire gaat over het witches camp bij Gambaga, een dorp in Noord Ghana. In dit kamp komen vrouwen terecht die van hekserij beschuldigd worden en daardoor buiten hun gemeenschap zijn komen te staan. De Presbyterian Church probeert de vrouwen in het kamp op te vangen en te ondersteunen.
Geloof in hekserij is in Noord Ghana nog springlevend. In de traditionele religie bezitten bepaalde leiders bovennatuurlijke krachten, die zij ter bescherming van de gemeenschap kunnen gebruiken . Daarnaast zijn er mensen, voornamelijk vrouwen, van wie geloofd wordt dat zij hun bovennatuurlijke krachten op een kwade manier gebruiken. Wanneer er een sterfgeval, ongeluk of ziekte is, wordt de schuld hiervan regelmatig bij een heks gezocht. Opvallende vrouwen kunnen op deze manier zomaar tot heks verklaard worden, met alle gevolgen van dien. Soms zit er voor deze vrouwen niets anders op dan hun dorp te verlaten. Met haar documentaire wil Yaba Badou aandacht vragen voor de manier waarop deze vrouwen door het geloof in hekserij een toekomst en waardig leven wordt ontnomen.
Lees Badou's artikel What makes a woman a witch? voor meer informatie over het witches camp van Gambaga. Bekijk ook de trailer van de documentaire The Witches of Gambaga.
Geloof in hekserij is in Noord Ghana nog springlevend. In de traditionele religie bezitten bepaalde leiders bovennatuurlijke krachten, die zij ter bescherming van de gemeenschap kunnen gebruiken . Daarnaast zijn er mensen, voornamelijk vrouwen, van wie geloofd wordt dat zij hun bovennatuurlijke krachten op een kwade manier gebruiken. Wanneer er een sterfgeval, ongeluk of ziekte is, wordt de schuld hiervan regelmatig bij een heks gezocht. Opvallende vrouwen kunnen op deze manier zomaar tot heks verklaard worden, met alle gevolgen van dien. Soms zit er voor deze vrouwen niets anders op dan hun dorp te verlaten. Met haar documentaire wil Yaba Badou aandacht vragen voor de manier waarop deze vrouwen door het geloof in hekserij een toekomst en waardig leven wordt ontnomen.
Lees Badou's artikel What makes a woman a witch? voor meer informatie over het witches camp van Gambaga. Bekijk ook de trailer van de documentaire The Witches of Gambaga.
donderdag 3 februari 2011
Een maand in Nederland
Na een maand in Nederland is Mary gisteren weer op het vliegtuig naar Ghana gestapt, waar zij haar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis van Tamale weer zal oppakken. Hoewel het niet fijn is om weer afscheid te moeten nemen, kijken we wel terug op een mooie maand samen.
Binnenkort zullen wij door Kerk in Actie worden uitgezonden naar Ghana, waar ik voor de Presbyterian Church of Ghana ga werken. In een intensieve maand januari hebben we een introductieprogramma bij Kerk in Actie in Utrecht gevolgd, hebben we een hele week kennis gemaakt met kerken op Schouwen Duiveland en Tholen, zijn we getrouwd op het gemeentehuis in Borculo en hebben we vrienden en familie ontmoet. Hieronder twee foto's van ons trouwen. Meer foto's van onze maand in Nederland zijn te vinden in ons fotoalbum
Abonneren op:
Posts (Atom)