Een maand verder

We zijn nu een maand terug in Tamale en het is alsof we niet zijn weggeweest. Het enige dat nog steeds verraadt dat wij er een tijd tussenuit zijn geweest is de dikke laag stof op alles in ons huis. December is de maand van de ‘harmattan’; een droge ,stoffige woestijnwind die door de Sahelzone stuift. Het blijkt een hels karwei om een maand harmattanstof uit het huis te verwijderen, zeker als de temperatuur bijna iedere dag de 40 graden haalt.

Bij aankomst hebben Mary en ik allebei ons werk weer opgepakt. Mary werkt nu op de specialistische polikliniek, waar het werk iets rustiger en regelmatiger is dan op de spoedeisende hulp. Op het trainingscentrum hebben we er alweer een ‘peace workshop’, een training ‘cross-cultural mission’ en een catechetencursus opzitten. Omdat er in het droge seizoen geen landbouw plaatsvindt, organiseert het centrum de meeste cursussen in de eerste 5 maanden van het jaar. We hebben dan ook een volle agenda voor de komende periode.  

Albert had de eerste week moeite om te wennen aan het droge, warme weer. Hij liep daardoor een lichte longontsteking op. Gelukkig was die met medicatie snel weer verdwenen en nu gaat het al een aantal weken ontzettend goed met hem. Hij eet goed, groeit hard en heeft in twee weken tijd geleerd zich om te draaien, te zitten en te kruipen. Ook op dat gebied haalt hij zijn achterstand dus snel in. We gaan nu regelmatig voor controle naar de kindercardioloog in Accra, die net als de artsen in Nederland aangeeft dat Albert in zijn gezondheid  nu niet anders is dan andere kinderen. 

Ik schrijf dit bericht in een kantoortje op het trainingscentrum. De ventilator staat op de hoogste stand en op de achtergrond hoor ik uit het kantoor van de accountant politici op de radio discussieren over de snelle daling van de waarde van de Ghanese cedi ten opzichte van de euro en de dollar. Ik zal dit bericht snel uploaden, want gisteren viel rond deze tijd de stroom uit. Oja! En even kijken op NOS.nl of de 5.000 meter schaatsen voor vrouwen al begonnen is.