Kijk voor een fotoverslag van onze trip naar Lingbinsi op mijn weblog op de website van Kerkinactie
vrijdag 2 maart 2012
Yes! We hebben electriciteit!
We hebben eindelijk electriciteit in ons gastenverlijf. Helaas valt de stroom in dit seizoen regelmatig uit. In Ghana wordt het grootste deel van de electriciteit namelijk opgewekt door een grote waterkrachtcentrale. In het droge seizoen is er minder water in Lake Volta en is er dus ook minder electriciteit beschikbaar.
We hebben het huis van buiten ook helemaal gerverfd en op het moment zijn we bezig met het bouwen van een ondergrondse watertank om regen op te vangen in het regenseizoen. Aan water komen is hier ook een hele opgave. In het droge seizoen is er watertekort, terwijl de tankwagen in het regenseizoen niet kan komen vanwege modderige wegen. Regenwateropvang lijkt dus de beste en goedkoopste optie!
Bekijk een paar foto's van het gastenverblijf op mijn Facebook (zie link in rechterbalk)!
We hebben het huis van buiten ook helemaal gerverfd en op het moment zijn we bezig met het bouwen van een ondergrondse watertank om regen op te vangen in het regenseizoen. Aan water komen is hier ook een hele opgave. In het droge seizoen is er watertekort, terwijl de tankwagen in het regenseizoen niet kan komen vanwege modderige wegen. Regenwateropvang lijkt dus de beste en goedkoopste optie!
Bekijk een paar foto's van het gastenverblijf op mijn Facebook (zie link in rechterbalk)!
woensdag 11 januari 2012
Tamale Rural District
Een tijdje geleden ben ik ingezegend als pastor van de Presbyteriaanse gemeente in Nyarizee, de gemeente waar ik sinds mijn aankomst op het trainingscentrum in Tamale aan verbonden was. Dit houdt in dat ik kerk, preek en voorga in de gemeente in Nyarizee, maar ook dat ik onderdeel ben geworden van het Tamale Rural District, het kerkdistrict waar Nyarizee onder valt. Nu het regenseizoen afgelopen is, betekent dat vooral meedraaien in de wekelijkse begrafenis- en bruiloftsceremonies in de verschillende dorpen in het district.
Het Tamale Rural District bestaat uit zo'n 40 dorpsgemeenten, die allemaal binnen een straal van 40 kilometer rond de stad Tamale liggen. Sommige dorpen liggen aan de verharde hoofdwegen, maar de meeste gemeenten zijn te vinden in meer afgelegen dorpen die te bereiken zijn via de vele zandwegen en -paden. De gemeenten zijn allemaal Dagbani-sprekend (de taal van de Dagomba's) en zijn onderling sterk met elkaar verbonden. Bij speciale diensten en gebeurtenissen in een van de dorpen komen christenen uit andere gemeenten op bezoek om mee te helpen en mee te vieren. Dit is bijvoorbeeld het geval bij begrafenissen en bruiloften, die een belangrijke rol spelen in het sociale en religieuze leven van de Dagomba's. Een groot deel van de Dagomba's is moslim, vooral in de stad Tamale. In de dorpen speelt de traditionele animistische religie nog een grote rol. Doordat het grootste deel van de mensen moslim, traditioneel religieus, of een mengeling van de twee is, hebben christenen het niet altijd makkelijk. Door elkaar op te zoeken en elkaar te ondersteunen bij bruioften en begrafenissen, laten ze zien dat ook christenen kunnen deelnemen aan deze belangrijke aspecten van het traditionele sociale leven. We zoeken samen naar vormen, woorden en gebeden om de christelijke boodschap te laten landen in lokale context. Christenen komen er langzaam achter dat christen-zijn niet per se betekent dat je je hoeft te isoleren.
De gemeente in Nyarizee is een van de eerste gemeenten die in de jaren '70 in het gebied rond Tamale gesticht zijn. De gemeente bestaat uit zo'n 80 volwassen, jongeren en kinderen. Op zondagochtend komt de gemeente samen om te zingen, te bidden, te luisteren en in gesprek te gaan. Mary en ik genieten van de lokale liederen, die vaak een heel directe en bemoedigende boodschap hebben voor specifieke situaties. Samatha heeft in Nyarizee al snel geleerd om te dansen en te klappen tijdens het zingen. Mijn preken worden gewaardeerd, vooral omdat ze lekker kort zijn (een half uur) vergeleken met de meeste Ghanese preken (een uur of langer). Onderdeel zijn van het kerkelijk leven in Nyarizee en de gemeenten in het Tamale Rural District is voor mij nu al onmisbaar voor mijn werk op het Trainingscentrum. Het is zowel een spoedcursus in de structuur van de kerk als een directe link met de geloofsbeleving van de mensen met wie ik op het trainingscentrum werk.
Het Tamale Rural District bestaat uit zo'n 40 dorpsgemeenten, die allemaal binnen een straal van 40 kilometer rond de stad Tamale liggen. Sommige dorpen liggen aan de verharde hoofdwegen, maar de meeste gemeenten zijn te vinden in meer afgelegen dorpen die te bereiken zijn via de vele zandwegen en -paden. De gemeenten zijn allemaal Dagbani-sprekend (de taal van de Dagomba's) en zijn onderling sterk met elkaar verbonden. Bij speciale diensten en gebeurtenissen in een van de dorpen komen christenen uit andere gemeenten op bezoek om mee te helpen en mee te vieren. Dit is bijvoorbeeld het geval bij begrafenissen en bruiloften, die een belangrijke rol spelen in het sociale en religieuze leven van de Dagomba's. Een groot deel van de Dagomba's is moslim, vooral in de stad Tamale. In de dorpen speelt de traditionele animistische religie nog een grote rol. Doordat het grootste deel van de mensen moslim, traditioneel religieus, of een mengeling van de twee is, hebben christenen het niet altijd makkelijk. Door elkaar op te zoeken en elkaar te ondersteunen bij bruioften en begrafenissen, laten ze zien dat ook christenen kunnen deelnemen aan deze belangrijke aspecten van het traditionele sociale leven. We zoeken samen naar vormen, woorden en gebeden om de christelijke boodschap te laten landen in lokale context. Christenen komen er langzaam achter dat christen-zijn niet per se betekent dat je je hoeft te isoleren.
De gemeente in Nyarizee is een van de eerste gemeenten die in de jaren '70 in het gebied rond Tamale gesticht zijn. De gemeente bestaat uit zo'n 80 volwassen, jongeren en kinderen. Op zondagochtend komt de gemeente samen om te zingen, te bidden, te luisteren en in gesprek te gaan. Mary en ik genieten van de lokale liederen, die vaak een heel directe en bemoedigende boodschap hebben voor specifieke situaties. Samatha heeft in Nyarizee al snel geleerd om te dansen en te klappen tijdens het zingen. Mijn preken worden gewaardeerd, vooral omdat ze lekker kort zijn (een half uur) vergeleken met de meeste Ghanese preken (een uur of langer). Onderdeel zijn van het kerkelijk leven in Nyarizee en de gemeenten in het Tamale Rural District is voor mij nu al onmisbaar voor mijn werk op het Trainingscentrum. Het is zowel een spoedcursus in de structuur van de kerk als een directe link met de geloofsbeleving van de mensen met wie ik op het trainingscentrum werk.
woensdag 26 oktober 2011
Een zondag in Nyarizee
Het dorp Nyarizee ligt enkele kilometers buiten de stad Tamale. De meeste inwoners zijn moslim of volgen de lokale traditionele religie. Ook is er een kleine christelijke gemeente die onderdeel is van de 'Presbyterian Church of Ghana'. Bekijk het filmpje 'Een zondag in Nyarizee' onder het kopje Film.
maandag 17 oktober 2011
Foto's van 'Nyarizee' en 'Peace workshop'
In het fotoalbum staan een aantal nieuwe foto's. Deze zijn genomen in de 'Presbyterian Church' in Nyarizee. Ik ga een aantal keer per maand voor in deze gemeente. In een ander mapje staan enkele foto's van een 'peace workshop' op ons trainingscentrum. Hieraan namen moslims en christenen deel. Ook waren een aantal jongeren van de verschillende politieke partijen aanwezig. De sprekers waren zowel christenen als moslims.
donderdag 21 juli 2011
Een CDA-achtig congres
Vorige week zaterdag was het een belangrijke dag voor het NDC, de partij van de huidige Ghanese president John Atta Mills. Het partijcongres waarop de NDC-presidentskandidaat voor de verkiezingen van 2012 werd gekozen, werd op CDA-achtige wijze de hele dag live uitgezonden op televisie. Het congres zelf was bovendien bijna even spannend en minstens even rommelig als het beruchte CDA-congres van vorig jaar.
Op de dag voorafgaand aan het congres verzamelden de NDC-vertegenwoordigers uit Tamale en omstreken zich tegenover de ingang van het trainingscentrum om samen af te reizen naar de stad waar het congres zou plaatsvinden. Gedurende de dag groeide het aantal in NDC-kleuren uitgedoste auto's, bussen en mensen op het terrein tegenover het centrum. Aanhangers van de twee kandidaten voor het presidentskandidaatschap zongen liederen om het hardst.
De twee kandidaten, preseident Mills en mevrouw Konadu Rawlings, hebben zich de afgelopen weken veel in het openbaar laten zien. De campagne kenmerkte zich door veel gescheld van de kant van Konadu Rawlings, in het bijzonder van haar man, voormalig president Jerry Rawlings. J.J. Rawlings kwam in 1979 voor het eerst aan de macht via een militaire staatsgreep, waarna een aantal van zijn politieke tegenstanders om het leven werden gebracht. In 1992 organiseerde Rawlings democratische verkiezingen, waaraan hij zelf meedeed met het door hem opgezette NDC. Rawlings won de verkiezingen en werd ook voor een tweede termijn verkozen. Als first lady maakte Konadu zich hard voor vrouwenrechten in Ghana, waarvoor ze veel erkenning heeft gekregen. Na Rawlings was het NPP, de tweede grote partij van het land, acht jaar aan de macht. In 2008 nam Atta Mills het presidentsstokje vreedzaam weer over. Rawlings speelt achter de schermen nog een belangrijke rol in de Ghanese politiek en binnen het NDC. Hij heeft de afgelopen jaren veel geruziet met NPP-president Kuffuor en heeft nu openlijk kritiek op zijn partijgenoot Mills. Mills, die de bijnaam 'Pastor John' heeft, omdat hij telkens elke speech God dankt en vaak in de kerk te vinden is, is volgens hem een 'softy' en een verrader van de partij. Ghana heeft meer 'power' nodig. Nu heeft hij zijn vrouw naar voren geschoven om het tegen Pastor John op te nemen. Hoewel Rawlings, zeker in het noorden van het land, nog veel aanhangers heeft, vragen velen zich af of Ghana klaar is voor een eerste vrouwelijke president. Bovendien lijkt een deel het geschreeuw van Rawlings inmiddels ook zat.
Het congres begint met een christelijk en een islamitisch gebed, zoals veel offieciele bijeenkomsten in Ghana. Daarna volgt de ene gospelartiest na de ander. Om half 4 is het tijd voor het stemmen. De televisiecommentatoren benadrukken dat deze dag veel kan betekenen voor de richting die het NDC, en daarmee Ghana, opgaat. Na drie uur zijn de stemmen van alle ruim 2500 stemgerechtigde congresgangers geteld en maakt de kiescommissie de uitslag bekend: 96,9% van de stemmen voor Mills en 3,1% van de stemmen voor mevrouw Rawlings. Rawlings en zijn vrouw geven Mills een vluchtige hand en druipen binnen een minuut na de uitslag als slechte verliezers af. Het NDC heeft gekozen en steunt haar president. Ghana lijkt het rumoerige Rawlingstijdperk achter zich te willen laten en geen probleem te hebben met een 'softe' president die zich tot God richt.
Op de dag voorafgaand aan het congres verzamelden de NDC-vertegenwoordigers uit Tamale en omstreken zich tegenover de ingang van het trainingscentrum om samen af te reizen naar de stad waar het congres zou plaatsvinden. Gedurende de dag groeide het aantal in NDC-kleuren uitgedoste auto's, bussen en mensen op het terrein tegenover het centrum. Aanhangers van de twee kandidaten voor het presidentskandidaatschap zongen liederen om het hardst.
De twee kandidaten, preseident Mills en mevrouw Konadu Rawlings, hebben zich de afgelopen weken veel in het openbaar laten zien. De campagne kenmerkte zich door veel gescheld van de kant van Konadu Rawlings, in het bijzonder van haar man, voormalig president Jerry Rawlings. J.J. Rawlings kwam in 1979 voor het eerst aan de macht via een militaire staatsgreep, waarna een aantal van zijn politieke tegenstanders om het leven werden gebracht. In 1992 organiseerde Rawlings democratische verkiezingen, waaraan hij zelf meedeed met het door hem opgezette NDC. Rawlings won de verkiezingen en werd ook voor een tweede termijn verkozen. Als first lady maakte Konadu zich hard voor vrouwenrechten in Ghana, waarvoor ze veel erkenning heeft gekregen. Na Rawlings was het NPP, de tweede grote partij van het land, acht jaar aan de macht. In 2008 nam Atta Mills het presidentsstokje vreedzaam weer over. Rawlings speelt achter de schermen nog een belangrijke rol in de Ghanese politiek en binnen het NDC. Hij heeft de afgelopen jaren veel geruziet met NPP-president Kuffuor en heeft nu openlijk kritiek op zijn partijgenoot Mills. Mills, die de bijnaam 'Pastor John' heeft, omdat hij telkens elke speech God dankt en vaak in de kerk te vinden is, is volgens hem een 'softy' en een verrader van de partij. Ghana heeft meer 'power' nodig. Nu heeft hij zijn vrouw naar voren geschoven om het tegen Pastor John op te nemen. Hoewel Rawlings, zeker in het noorden van het land, nog veel aanhangers heeft, vragen velen zich af of Ghana klaar is voor een eerste vrouwelijke president. Bovendien lijkt een deel het geschreeuw van Rawlings inmiddels ook zat.
Het congres begint met een christelijk en een islamitisch gebed, zoals veel offieciele bijeenkomsten in Ghana. Daarna volgt de ene gospelartiest na de ander. Om half 4 is het tijd voor het stemmen. De televisiecommentatoren benadrukken dat deze dag veel kan betekenen voor de richting die het NDC, en daarmee Ghana, opgaat. Na drie uur zijn de stemmen van alle ruim 2500 stemgerechtigde congresgangers geteld en maakt de kiescommissie de uitslag bekend: 96,9% van de stemmen voor Mills en 3,1% van de stemmen voor mevrouw Rawlings. Rawlings en zijn vrouw geven Mills een vluchtige hand en druipen binnen een minuut na de uitslag als slechte verliezers af. Het NDC heeft gekozen en steunt haar president. Ghana lijkt het rumoerige Rawlingstijdperk achter zich te willen laten en geen probleem te hebben met een 'softe' president die zich tot God richt.
Rawlings en zijn vrouw Konadu tijdens het congres
zaterdag 11 juni 2011
dinsdag 7 juni 2011
Crisis bij de buren
Hoewel het 7-uurjournaal op de Ghanese publieke zender GTV een vol uur duurt, besteedt het slechts een minuut of 4 aan internationaal nieuws. De gemiddelde Ghanees is over het algemeen dan ook weinig op de hoogte van wat er in de rest van de wereld gebeurt. Er zijn echter uitzonderingen. Zo volgen veel mannen de Europese voetbalcompetities, vooral de Britse Premier Leauge, op de voet. Ook kennen ze de namen van de meeste spelers van het Nederlands elftal. Toen vorige week zaterdagavond een luid gejuich losbarste rond het trainingscentrum, was het duidelijk dat er gescord was in de Champions-League-finale tussen Barcelona en Manchester United.
Op een andere manier dringt ook het nieuws over het conflict in buurland Ivoorkust door. Sinds het conflict oplaaide worden er posters verspreid waarop de stand van zaken door middel van foto's in beeld wordt gebracht. Deze posters worden in kraampjes op straat verkocht en hangen verspreid door de stad. Posters zijn in Ghana een veelgebruikte manier om politieke of andere gebeurtenissen in beelden samen te vatten. Naast deze posters zijn de gevolgen van de gebeurtenissen in Ivoorkust ook direct merkbaar voor Ghanezen. Er is een stroom vluchtelingen op gang gekomen die tijdelijk onderdak vinden in Ghana en Liberia. Dit raakt ook Mary's familie. Haar zus Sarah, tante en nicht wonen met hun families al jaren in Abidjan, de grootste stad in Ivoorkust en het centrum van de gevechten tussen de volgelingen van de twee presidentskandidaten Gbagbo en Ouattara. Omdat het leger van president Gbagbo het vaak voorzien had op islamitische migranten uit de West-Afrikaanse buurlanden, was het ook voor Mary's familieleden niet langer veilig. Met een aantal andere families zijn zij de grensrivier de Volta overgestoken naar Bole, de plaats waar Mary en haar familie vandaan komen. Hier wachten ze het einde van het geweld af.
Bij een bezoek aan Bole, afgelopen weekend, horen we hun verhalen en bespreken we de situatie aan de hand van een poster over de arrestatie van Gbagbo. De meesten staan achter Ouattara, omdat hij moslim is, maar vooral omdat Gbagbo zich zo misdragen heeft. De poster laat de bloedige details zien van doodgeschoten en onthoofde mensen in de straten van Abidjan. Niemand lijkt het een probleem te vinden dat ook de kinderen meekijken. Mary's nichtje Mariam van 7 kijkt aandachtig naar de poster en weet wel waarom iedereen voor Ouattara is:"Kijk dan! Hij heeft een hele mooie blanke vrouw!"
Nu er een eind aan het geweld lijkt te zijn gekomen, bereiden zus Sarah en de anderen zich voor om weer terug te keren naar Abidjan. Sarah is het geweld van de afgelopen jaren in Abidjan echter zat en heeft deze periode gebruikt om een extra kamer te bouwen bij het huis van Mary's moeder in Bole. Als ze haar zaken in Abidjan op orde heefts, zal ze zo snel mogelijk weer terugkomen naar Ghana. De anderen zullen hun leven in Abidjan weer oppakken. Ze hopen en bidden dat er nu een rustige tijd aanbreekt in Ivoorkust.
Op een andere manier dringt ook het nieuws over het conflict in buurland Ivoorkust door. Sinds het conflict oplaaide worden er posters verspreid waarop de stand van zaken door middel van foto's in beeld wordt gebracht. Deze posters worden in kraampjes op straat verkocht en hangen verspreid door de stad. Posters zijn in Ghana een veelgebruikte manier om politieke of andere gebeurtenissen in beelden samen te vatten. Naast deze posters zijn de gevolgen van de gebeurtenissen in Ivoorkust ook direct merkbaar voor Ghanezen. Er is een stroom vluchtelingen op gang gekomen die tijdelijk onderdak vinden in Ghana en Liberia. Dit raakt ook Mary's familie. Haar zus Sarah, tante en nicht wonen met hun families al jaren in Abidjan, de grootste stad in Ivoorkust en het centrum van de gevechten tussen de volgelingen van de twee presidentskandidaten Gbagbo en Ouattara. Omdat het leger van president Gbagbo het vaak voorzien had op islamitische migranten uit de West-Afrikaanse buurlanden, was het ook voor Mary's familieleden niet langer veilig. Met een aantal andere families zijn zij de grensrivier de Volta overgestoken naar Bole, de plaats waar Mary en haar familie vandaan komen. Hier wachten ze het einde van het geweld af.
Bij een bezoek aan Bole, afgelopen weekend, horen we hun verhalen en bespreken we de situatie aan de hand van een poster over de arrestatie van Gbagbo. De meesten staan achter Ouattara, omdat hij moslim is, maar vooral omdat Gbagbo zich zo misdragen heeft. De poster laat de bloedige details zien van doodgeschoten en onthoofde mensen in de straten van Abidjan. Niemand lijkt het een probleem te vinden dat ook de kinderen meekijken. Mary's nichtje Mariam van 7 kijkt aandachtig naar de poster en weet wel waarom iedereen voor Ouattara is:"Kijk dan! Hij heeft een hele mooie blanke vrouw!"
Nu er een eind aan het geweld lijkt te zijn gekomen, bereiden zus Sarah en de anderen zich voor om weer terug te keren naar Abidjan. Sarah is het geweld van de afgelopen jaren in Abidjan echter zat en heeft deze periode gebruikt om een extra kamer te bouwen bij het huis van Mary's moeder in Bole. Als ze haar zaken in Abidjan op orde heefts, zal ze zo snel mogelijk weer terugkomen naar Ghana. De anderen zullen hun leven in Abidjan weer oppakken. Ze hopen en bidden dat er nu een rustige tijd aanbreekt in Ivoorkust.
'Welcome Mr. President!'
In de avond van 10 april 2011 kom ik aan op de luchthaven van Accra, de hoofdstad van Ghana. De herkenbare tropische geur en drukkende warmte komen me tegemoet als ik uit het vliegtuig stap. Mary staat me bij de uitgang van het vliegveld op te wachten. Tijdens de autorit naar ons guesthouse door nachtelijk Accra besef ik dat ik weer in Ghana ben, maar deze keer voor een lange tijd.
Een week later zetten we onze reis voort naar Tamale, in het noorden van het land. Een tocht van zo'n 14 uur, die ik de afgelopen jaren vaak gemaakt heb. Onderweg zien we het landschap veranderen van tropisch regenwoud naar savanne met her en der een boom. Als de zon al enkele uren onder is, komen de lichten van Tamale in zicht. De grote moskee in het centrum is verlicht en goed zichtbaar als we de stad binnenrijden. Even later bereiken we ons einddoel; het Presbyterian Lay Training Centre aan de rand van Tamale.
Sinds vorige week wonen wij op het terrein van het trainingscentrum. Langzamerhand brengen we ons huis op orde en raken we gewend aan onze nieuwe omgeving. Mary pakt aar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis van Tamale weer op en ik begin mee te draaien in het werk op het trainingscentrum.
Op een zondag, vlak na onze aankomst in Tamale, kwam president Atta Mills op bezoek in de stad. Grote spandoeken met 'Welcome Mr. President!' sierden het stadscentrum. Toen we na de kerkdienst op weg naar huis waren, kwamen we bij het ziekenhuis vast te zitten in het verkeer. Het leger had de doorgaande wegen afgezet vanwege de komst van de president. Hij zou het nieuwe ziekenhuis in aanbouw komen bezichtigen. Dit ziekenhuis wordt in samenwerking met de nederlandse overheid gebouwd. Omdat de meeste politieke en economische centra zich in het zuiden van het land bevinden, is een bezoek van de president aan het noorden een zeldzame aangelegenheid. Dit bezoek leek dan ook een reden te hebben; de verkiezingen zijn in aantocht. Vanaf vorige week is de campagne voor het presidentskandidaatschap binnen de verschillende partijen van start gegaan. Tamale is een belangrijke stad voor het NDC, de partij van president Mills. Nadat groepen NDC-jongeren in Tamale zich tegen een beslissing van de president hadden gekeerd en voor onrust in de stad hadden gezorgd, wist de president niet hoe snel hij in Tamale moest zijn om te laten zien dat hij er nog steeds is voor de inwoners van de stad. Aan de juichende stoet jongeren met vlaggen te zien, werd het gebaar op prijs gesteld.
Inmiddels is de rust wedergekeerd, zijn de wegen weer vrij en zijn de vlaggen en spandoeken opgeborgen. Omdat het regenseizoen op het punt staat aan te breken, heeft het trainingscentrum een rustige periode. De meeste deelnemers aan de cursussen en trainingen zijn boeren, die nu volop begonnen zijn met het gereed maken van akkers en het zaaien van gewassen als rijst en mais. Ik kan deze periode goed gebruiken om het centrum te leren kennen en mijn nieuwe taken op te pakken.
Een week later zetten we onze reis voort naar Tamale, in het noorden van het land. Een tocht van zo'n 14 uur, die ik de afgelopen jaren vaak gemaakt heb. Onderweg zien we het landschap veranderen van tropisch regenwoud naar savanne met her en der een boom. Als de zon al enkele uren onder is, komen de lichten van Tamale in zicht. De grote moskee in het centrum is verlicht en goed zichtbaar als we de stad binnenrijden. Even later bereiken we ons einddoel; het Presbyterian Lay Training Centre aan de rand van Tamale.
Sinds vorige week wonen wij op het terrein van het trainingscentrum. Langzamerhand brengen we ons huis op orde en raken we gewend aan onze nieuwe omgeving. Mary pakt aar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis van Tamale weer op en ik begin mee te draaien in het werk op het trainingscentrum.
Op een zondag, vlak na onze aankomst in Tamale, kwam president Atta Mills op bezoek in de stad. Grote spandoeken met 'Welcome Mr. President!' sierden het stadscentrum. Toen we na de kerkdienst op weg naar huis waren, kwamen we bij het ziekenhuis vast te zitten in het verkeer. Het leger had de doorgaande wegen afgezet vanwege de komst van de president. Hij zou het nieuwe ziekenhuis in aanbouw komen bezichtigen. Dit ziekenhuis wordt in samenwerking met de nederlandse overheid gebouwd. Omdat de meeste politieke en economische centra zich in het zuiden van het land bevinden, is een bezoek van de president aan het noorden een zeldzame aangelegenheid. Dit bezoek leek dan ook een reden te hebben; de verkiezingen zijn in aantocht. Vanaf vorige week is de campagne voor het presidentskandidaatschap binnen de verschillende partijen van start gegaan. Tamale is een belangrijke stad voor het NDC, de partij van president Mills. Nadat groepen NDC-jongeren in Tamale zich tegen een beslissing van de president hadden gekeerd en voor onrust in de stad hadden gezorgd, wist de president niet hoe snel hij in Tamale moest zijn om te laten zien dat hij er nog steeds is voor de inwoners van de stad. Aan de juichende stoet jongeren met vlaggen te zien, werd het gebaar op prijs gesteld.
Inmiddels is de rust wedergekeerd, zijn de wegen weer vrij en zijn de vlaggen en spandoeken opgeborgen. Omdat het regenseizoen op het punt staat aan te breken, heeft het trainingscentrum een rustige periode. De meeste deelnemers aan de cursussen en trainingen zijn boeren, die nu volop begonnen zijn met het gereed maken van akkers en het zaaien van gewassen als rijst en mais. Ik kan deze periode goed gebruiken om het centrum te leren kennen en mijn nieuwe taken op te pakken.
(V.l.n.r.: de grote moskee van Tamale, Mary aan het werk in het ziekenhuis, het nieuwe ziekenhuis in aanbouw, het trainingscentrum (PLTC))
donderdag 12 mei 2011
Judgement Day
Midden in de stad staat een enorm billboard dat ons wijst op de dag des oordeels. Je kunt er niet omheen. Het bord waarschuwt ons dat we nog een ruime week hebben. Tot de 21ste om precies te zijn. Volgens de makers van het bord valt de dag des oordeels exact te berekenen naar aanleiding van bijbelse gegevens. Omdat voor God 1 dag als duizend jaar is menen de rekenaars een aantal getallen rond de zondvloed met duizend jaar te moeten vermenigvuldigen om zo tot het exacte moment van 'Judgement Day' te komen. Het is vijf voor twaalf (!), laat het billboard ons weten. Ik ben benieuwd...
Abonneren op:
Posts (Atom)