Goudkoorts aan de Goudkust

Goudzoekers kende ik eigenlijk alleen uit de Donald Duck. Daarin gingen Dagobert Duck, Govert Goudglans en andere schurken en slimmeriken met elkaar het gevecht aan om het goud van Klondike. Als ik op bezoek kom in Dakrupe – weggestopt in de bossen van Noord Ghana en op geen landkaart te ontdekken – herleven deze tijden uit de Donald Duck voor mij. Nadat er in de buurt van dit dorp goud is gevonden, hebben een paar honderd jonge mannen in Dakrupe hun kamp van provisorische hutjes opgeslagen. Dagelijks trekken ze er met pikhouweel en zeef op uit om misschien die dag wel de goudklomp te vinden die ze rijk zal maken.

Dat er goud in de Ghanese bodem zit is geen nieuws. Goud is het belangrijkste exportproduct van Ghana, dat vroeger Goudkust werd genoemd. Al vanaf de 15e eeuw stuurden Europese landen er handelsvloten op uit. Ze bouwden handelsforten aan de Ghanese kust en ruilden van daaruit goud tegen allerlei Europese producten. De goudhandel was een van de belangrijkste peilers onder de voorspoed van bijvoorbeeld de Nederlandse West Indische Compagnie.
De goudmijnen bevinden zich al eeuwen voornamelijk in het zuiden van Ghana. Toen er in het noordelijke Dakrupe goud werd gevonden, bleek dat het voor de overheid niet loonde er een staatsmijn op te zetten. De overheid vertrok weer en sindsdien ontfermt de lokale bevolking zich over de goudmijnen.

Ik loop door het dorp met Kofi. Tot voor kort had hij geen baan. Nu int hij namens de chief van Dakrupe belasting bij alle goudzoekers in het dorp. Geen gek baantje. Dat het zoeken naar goud op deze manier eigenlijk illegaal is deert hem niet. Het helpt de jeugd van de streek immers aan werk.
Dakrupe bestond vóór de komst van de jeugdige goudzoekers uit hooguit twintig huisjes. Nu is het een chaos van honderen kleine hutjes die met takken en plastic in elkaar zijn gezet. Het enige stevige stenen gebouw in het dorp is een immense nieuwe moskee. Gedoneerd door Saoedi Arabië. “Het graven naar goud gaat de hele week door”, verklaart Kofi lachend. “Behalve op vrijdag. Dan bidden we in de moskee met z’n allen dat we maar veel mogen vinden”. Zou dat ook het geheim van Dagobert Duck zijn geweest??

Voetbalfeest

Het is feest in Ghana! Vanmiddag wonnen de Black Stars, het nationale voetbalteam van Ghana, in de halve finale van de Africa Cup van aartsrivaal Nigeria. Aanstaande zondag kan het feest nog groter worden, want dan wordt in Luanda, de hoofdstad van Angola, de finale gespeeld. Tegenstander is de winnaar van de andere halve finale: Egypte-Algerije.

Hoewel ik op het moment in Nederland ben, kan ik de sfeer aardig meebeleven. Op Eurosport wordt het hele toernooi live uitgezonden en als ik met Ghana bel na het eerste en enige doelpunt van de wedstrijd komt het uitzinnige gejuich me door de telefoon tegemoet. Ik kan me er wel wat bij voorstellen, want afgelopen oktober liep ik nog door de straten van Tamale toen de Black Satellites het WK onder 21 wonnen, ten koste van Brazilië(!). Dansend, drummend en zingend trok de jeugd van Tamale door de stad.

De Africa Cup was vlak voor de start van het toernooi nog hot news. Op weg naar Angola hebben rebellen de spelersbus van Togo beschoten, toen het team de grens met Congo passeerde. Twee begeleiders overleden en Togo trok zich op last van de president terug uit het toernooi. Geen goede reclame voor de Africa Cup, die buiten dit incident overigens vlekkeloos verlopen is. Velen zagen met dit incident plots ook de veiligheid rond het WK in Zuid Afrika in juni in het geding komen. Onterecht. Zuid Afrika doet haar uiterste best voor een goede en veilige organisatie en daar heeft in schietpartij door rebellen in Angola weinig mee te maken.

Ghana lijkt in ieder geval klaar voor het WK, waar het van plan is Duitsland voortijdig uit te schakelen. Als ze zondag de finale van de Africa Cup winnen, kan het natuurlijk helemaal niet meer stuk. En wie weet kunnen we in juli genieten van een finale Nederland-Ghana!

Een eigen huis...: de fundering

Aan de rand van Tamale, waar de savanne begint, bouwt Mary's broer Charles aan ons huis. De fundering is inmiddels gelegd. Hieronder twee foto's. Klik hier voor meer foto's.

Obama forever!

In juli 2009 kwam de Amerikaanse president Obama op bezoek in Ghana. Een paar weken lang stond Ghana volledig in het teken van het eerste bezoek van Obama aan het Afrikaanse continent. Nu, een half jaar later, is de eerste zwarte president van Amerika nog steeds overal: gigantische Obama-billboards langs de straten, Obama-biscuitjes, Obama-t-shirts, Obama-kruidenbitter, Obama-hotels, Obama-onderbroeken. Je kunt het zo gek niet bedenken, of er staat een afbeelding van het hoofd van Barack Obama op.

In juli maakte ik met een aantal medestudenten een studiereis door Ghana. Op de dag van Obama’s aankomst wandelden we door Cape Coast, de stad die door Obama met een bezoek vereerd zou worden. De straten werden geveegd, huizen werden geverfd, en de politie was op de been. De omgeving van Cape Coast Castle leek er helemaal klaar voor. De volgende dag volgden we op de televisie de rondleiding die president Obama en zijn vrouw kregen in Cape Coast Castle, een van de grote slavenforten in Ghana. Vanuit deze forten werden door o.a. Nederlanders, Britten en Denen in de voorbije eeuwen miljoenen slaven naar de Amerika’s verscheept. Het is niet voor niets dat Obama juist deze plek opzoekt bij zijn eerste officiële bezoek aan het Afrikaanse continent. In het Obama-katern van Ghana’s Daily Graphic (dat 24 pagina’s beslaat van de in totaal 25 pagina’s tellende krant) lezen we alles over de beweegredenen voor het bezoek aan Ghana. Obama zegt zich verbonden te voelen met Ghana.

Het is duidelijk, bedenk ik, terwijl ik geniet van een Obama-koekje bij een kopje thee uit m’n Obama-mok, dat Ghana zich ook minstens zo verbonden voelt met Obama.

Kijk voor foto's van ons bezoek aan Cape Coast Castle op 1 januari in ons fotoalbum